Menu

Je bent mijn zus

Je bent mijn zus

DoorSandra Dekker Datum28 februari 2019 0 reacties

Sandra Dekker.png

Na twee lange turbulente vluchten ben ik maandagavond aangekomen op Lesbos. Diezelfde avond scoren we bij de avondwinkel nog even boodschappen voor het ontbijt van de volgende dag.

De eerste ochtend mogen we vervolgens gelijk aan de slag. Na het ontbijt om half acht krijgen we trainingen en achtergronden. Daarop volgt rond twaalven een rondleiding en daarna gaan we ons nuttig maken in het kamp.

We doen taken die te maken hebben met de directe leef- en woonomstandighedenin het kamp, in een zeer divers en internationaal team. Dat betekent 'housing' oftewel plekken creëren voor de New Arrivals, infobalieservice draaien en spullen uitdelen. Ook wordt de vloer van een zeer grote tent vervangen, voor de eerste keer in het bestaan van Moria.

De eerste dag zoek ik mijn weg met moeite door het kamp. De gebouwtjes, familietenten, maar vooral de losse tentjes of zelfgebouwde onderkomens zijn ondanks de nummering moeilijk te vinden. Overal mensen, druk met de dingen van alle dag: dingen regelen, koken, douchen en spelen. Maar ook met de was die op de hand gebeurt - geen wasmachines ...

Het kantoor van EuroRelief wordt bemand door de oneindig vriendelijke vrouwen en mannen van het mennonitische i58-team. Zij geven ons een voorbeeld hoe altijd vriendelijk te zijn, zelfs wanneer er hevige discussies zijn en er geschreeuwd wordt - wanneer mensen moeten verhuizen of qua woonruimte in moeten schikken omdat er nog meer mensen bij moeten in de veel te krappe tenten ...

Voor de mensen betekent ons werk dat ze soms goed, soms slecht nieuws van ons krijgen. Als je na vijftien maanden wachten je eindelijk kunt registreren en je procedure kunt starten, dan is dat registratieticket ineens geweldig nieuws.

Maar in de middag ben ik in de Olive Grove, net buiten het kamp, waar ook tenten staan. Ik spreek met een moslimfamilie van acht. Zij mogen volgens mijn formulier diezelfde dag met hun gezin van vijf mensen naar Kara Tepe, een veel beter kamp. Maar ze willen niet. Drie dochters mogen volgens mijn formulier namelijk niet mee.

Met wat woordjes Farsi lukt het me om een beetje het ijs te breken en te connecten. Samen zoeken we het kantoor van UNHCR en daarna het Griekse kantoortje op. Door mijn oranje hesje van EuroRelief hoeven ze niet achterin de rij aan te sluiten.

En het lukt, de dochters mogen uiteindelijk mee! Na verschillende emoties als angst, paniek en pure stress is er enorme blijdschap en opluchting. De familie heeft nog maar 50 minuten om alle spullen in te pakken en bij de main gate klaar te staan ... Ik krijg een grote hug en vier kussen (dat betekent: je bent mijn zus) van de moeder. Duidelijk ontroerd zegt ze gedag. En ik zeg het haar ook in Farsi: Godhavez. Dat betekent zoveel als tot ziens.

Sandra Dekker

Sandra Dekker is met een team op missie en werkt onder vluchtelingen op Lesbos, in kamp Moria.

Ark Mission vertelt het verhaal dat vluchtelingen aanvaardt. Vanuit het bijbelfonds ondersteunen we Sandra bij haar missie naar Lesbos.

Uw e-mail adres wordt niet gepubliceerd