Het valt me lastig om een reisverslag te maken van mijn reis naar een plek als het vluchtelingenkamp Moria waar ik net vandaan kom. Alles wat door mijn hoofd gaat om op te schrijven, lijkt de situatie van de mensen teniet te doen.
De schrijnende omstandigheden, het lijden en de ellende. Alsof je met een dergelijk verslag een punt zet achter de situatie. Precies dat, is wat dus niet weer te geven valt. Het contrast tussen onze en hun situatie.
Ik denk aan de vele dingen die we gedaan hebben als team en zie toch vooral dat we een schakeltje mochten zijn. We spraken over of het niet een druppel is en waar dan de oplossing ligt.
Ik ben weer thuis in Nederland, maar met mijn hoofd ben ik nog vaak in Moria. Een paar dagen geleden waren de mensen en het kamp nog werkelijkheid, mensen zoals jij en ik. En nu kijk ik slechts nog naar foto’s. Gelukkig kan ik voor ze bidden.
Jezus zegt niet voor niets “Het is zaliger te geven dan te ontvangen” (Handelingen 20:35), waarbij Paulus aangeeft dat we zo moeten werken om de zwakken tot steun te zijn.
In de blogs lees je mijn verhalen over Lesbos. Het waren de zichtbare voorvallen die mij diep raakten. Talloos zijn de situaties van alledag. De hoop in de ogen van de mensen die net aankomen en de wanhoop de volgende dag als ze hun verblijf te zien krijgen. De beroerde leefomstandigheden: te kleine ruimtes, slechte hygiëne, onveiligheid, uitzichtloosheid en verveling, irritaties en frustraties, depressie en de onverschilligheid soms.
Maar er is ook die andere kant, waar je het verschil ziet in hoe mensen omgaan met de situatie. Mensen die er het beste van proberen te maken en dankbaar zijn. Mensen die Christus kennen en hierdoor staande blijven in de storm. Het licht en de hoop die verspreidt wordt door alle organisaties en de christenen die via Christian Refugee Relief en Euro Relief komen werken in Moria. Dit laatste werd opgemerkt en resulteerden in mensen die nieuwsgierig werden naar het christelijk geloof en de kerk dichtbij het kamp gingen bezoeken. Zo vertelde een christen uit Safe Zone mij.
De eerste 10 dagen zijn er totaal 645 ‘housing’ acties uitgevoerd. Dat wil zeggen 301 aangekomen bootvluchtelingen kregen eerste opvang in de vorm van een deken en eten en later een plekje in Moria. Zij ontvingen ook allemaal kleding en een hygiëne-en slaappakket. De rest is intern binnen Moria verhuisd of vertrok uit Moria als transfer naar kamp Kara Tepe of het Griekse vaste land. De vluchtelingen krijgen elke dag eten, kunnen met hun vragen terecht, slapen op een veilige plek binnen de safe-zone, ontvangen tickets voor allerlei afspraken en ook in praktische zaken als luiers en maandverband of kopiëren wordt voorzien. En zo kan ik nog wel even doorgaan.
Een druppel? Je zal er maar onder staan, misschien wel uiteengespat op jouw familieleden… Een jongetje tekende deze tekening over Moria die nu in het kantoor hangt. Hopelijk komen er later nog meer mooie schooltekeningen bij.
Ik ben enorm dankbaar dat we als team hebben kunnen doen wat in Handelingen staat. Dankbaar voor alle support en gebeden. God is goed.
Sandra Dekker
Sandra Dekker was de afgelopen twee weken 25 februari t/m 13 maart 2019 met een team op missie en werkte onder vluchtelingen op Lesbos in kamp Moria.
Ark Mission vertelt het verhaal dat vluchtelingen aanvaardt. Vanuit het bijbelfonds ondersteunen we Sandra bij haar missie naar Lesbos.