Bang en niet dapper

DoorWendy van Schaik Datum9 mei 2019 20 reacties

‘Ik ben niet dapper, dapper net als David en wel bang, bang om door te gaan.’ Verbaasd kijk ik op naar mijn zingende blonde kleuter die vol enthousiasme stampend door de woonkamer marcheert.

Nee, het is: 'Ik ben dapper, dapper net als David en niet bang om door te gaan’, verbeter ik hem. ‘Echt niet!’ Antwoord mijn koter standvastig. ‘Ik ben niet dapper, net als David’, zingt hij verder.

‘Nou, echt wel’, zeg ik vastberaden, ik zal toch zeker niet deze discussie van een vierjarige kleuter verliezen, denk ik bij mezelf. ‘Je hoeft toch niet altijd dapper te zijn’ klinkt er ineens vanuit de hoek van de bank.

‘Waarom moet je altijd dapper zijn’ zegt mijn achtjarige dochter terwijl ze de laatste level van haar spel probeert te halen. ‘Nou’, zeg ik, ‘het lied gaat erover dat David dapper is en niet bang’. ‘Hoezo niet bang’, twee donkerblauwe ogen staren me aan. ‘Hij moest vechten tegen een reus hè, dan ben je echt wel bang hoor’. ‘Nou maar David niet’. ‘Geloof ik niets van’ zegt ze. Ze staat op, loopt resoluut naar de boekenkast, haalt er een kinderbijbel uit, begint er in te bladeren. ‘Hier, moet je eens kijken, een hele bang David.’

‘Ja, maar hier krijgt hij bijna een speer tegen zijn hoofd’ zeg ik, terwijl ik mijn zingende kleuter van de eettafel sleur. Mijn dochter bladert ijverig verder en laat me nog een plaat zien waarop David angstig zich schuilt houdt in een grot. ‘Hij was echt niet altijd dapper hoor mama, hij was ook gewoon bang en dat geeft niets’, zegt ze terwijl ze de kinderbijbel op de tafel legt en snel op de bank duikt om verder te gamen.

‘In het liedje van Elly & Rikkert is David dapper en niet bang’ zeg ik resoluut. Ik besluit het gesprek af te ronden en maar aardappels te gaan schillen. ‘Dan vind ik het een stom liedje, want bang zijn of niet dapper zijn is heus niet erg’.

Terwijl ik uit het raam staar, hoor ik op de achtergrond mijn zoon zingen dat hij nog steeds niet dapper is. Grote helden noemen we ze. Figuren uit De Bijbel die dappere strijders waren, grote dingen deden, een enorm Godsvertrouwen hadden. “Versla je reuzen”, zijn leuzen die ik weleens heb gehoord. Wat is dat toch. Dat we altijd sterk moeten zijn. Is het niet van onszelf dan is het wel van de ander. Een beetje gebrokenheid, of angst voor wat er gaat komen, mogen we ook best laten zien. Angst in ziekte, angst in een gebroken relatie, angst in de oorlog, angst in het niet zeker weten. Zouden we het soms niet uit willen schreeuwen: ‘Maar ik ben niet dapper, ik ben wel bang, ik ben geen geloofsheld en die reuzen om mij heen worden steeds maar groter!’

Als de kinderen op bed liggen blader ik in de Psalmen. Psalm 56 lees ik:

'In mijn bangste uur vertrouw ik op u.

Op God, wiens woord ik prijs,

op God vertrouw ik, angst ken ik niet,

wat kan een sterveling mij aandoen?'

Ik loop naar boven. Mijn prachtige dochter ligt tussen een bunker van knuffels heerlijk te slapen, het nachtlampje nog aan. Ze is bang in het donker.

Je hebt gelijk lieverd, fluister ik zacht. David was ook weleens bang. En met die angst ging hij naar God. Want hij wist, ook al ben ik niet dapper, al ben ik soms bang, al zijn mijn reuzen te groot, als ik Gods aangezicht zoek, kan ik wandelen onder Gods hoede, in het Licht van het leven.

Wendy van Schaik