Een blad aan de boom

DoorWendy van Schaik Datum6 september 2019 15 reacties

De wind besluit wat harder te waaien. Ik staar naar een blad dat naar beneden dwarrelt. Het groen komt terecht in de tuin, waar net een ekster haar omgeving lijkt te ontdekken. Nieuwsgierig hopt ze van de ene plek naar de andere. De regen valt op het blad, druppels verzamelen zich. De ekster vindt het wel genoeg geweest en vliegt weg.

Mijn blik verschuift van het blad naar de boom. Ik vind bomen prachtig om naar te kijken. Vooral als het hard waait. Het lijkt me heerlijk om een blad aan de boom te zijn. Wat ritselen aan een tak, samen met de andere bladeren, en weten dat je op de goede plek zit. Als het dan tijd is om te gaan, laat de wind je dat weten door je mee te nemen op zijn adem.

Ik blijf naar de bladeren staren en, bedenk dat ik wat meer naar de Wind zou willen luisteren. Naar de Geest die waait waarheen Hij wil. Ik zou graag wat meer willen zweven op de Wind en vertrouwen dat ik op de juiste plek terecht zal komen. Maar vertrouwen is niet mijn sterkste punt. Want wat als de Wind niet het goede met mij voor heeft?

Ik probeer een blad aan de boom te zijn. Wat meer rust te vinden. Me niet zo druk te maken over of de andere bladeren me wel aardig vinden. Dat lukt me een beetje. Maar door de rust kom ik ook dichter bij wonden waarvan ik dacht dat ze al geheeld waren. Er zijn mensen in mijn leven geweest van wie ik dacht dat ze te vertrouwen waren en die wegvlogen toen ze vonden dat het wel genoeg was geweest. Dat zorgt voor wonden van afwijzing en wantrouwen. Dat maakt me geen mooier mens.

Ik word jaloers, onzeker, achterdochtig en ik ga heel hard werken. Zo ijverig als een ekster die op zoek is naar doorntakken om een nest te bouwen. Om vijanden op afstand te houden. Mijn vlucht naar het vele werken in de kerk en in de maatschappij is mijn nest van doorntakken. Niet om mensen op afstand te houden, maar om gewaardeerd en geliefd te zijn. De doorntakken houden wie ik werkelijk ben op afstand. Ik zit vast in dat nest. Eigenhandig verwond door steeds door werken geliefd te willen zijn.

Daar lig ik dan op de bank, een beetje niets te doen. Een beetje staren naar een blad aan de boom. Ik ben moe, alweer. Op. Leeg. God, ik voel me zo leeg. Het is te vol in mijn hoofd en te leeg in mijn hart. Ik kijk naar de lucht. De wolken gaan snel. Ik sluit mijn ogen. Het lijkt alsof de Wind fluistert:

Bij Mij blijven. Bij Mij blijven. Ik ben genoeg. Mijn genade zal jouw hart helen. Ik heel je hart.

Denkbeeldig laat ik mijn tak los en laat ik me meenemen door de Wind. Ik zweef en adem de vrijheid. Vrij van mijn gevangenis vol doornen. Ik wil in die vrijheid vasthouden aan de wijsheid van Liefde. Ik kan de hele wereld willen winnen, maar ik voel: niet door werken, door genade. Diepe vrede, liefde en vreugde zijn te vinden bij U, Heer.

De HEER zal je voortdurend leiden,
hij zal je verkwikken in dorre streken,
hij maakt je botten sterk en krachtig.
Je zult zijn als een goed bevloeide tuin,
als een bron waarvan het water nooit opdroogt.
(Jesaja 58:11)

Wendy van Schaik