Kennelijk is er een enorme behoefte onder de mensen om ergens naartoe te kunnen met verdriet, herinneringen, zorgen, blijdschap en dankbaarheid. Naarmate de kerk daar een minder voor de hand liggende plek voor lijkt te zijn geworden, nemen andere locaties die rol over. Veelal gebeurt dat rond dezelfde oeroude symbolen: een kerststal op het marktplein, markante punten waar je kaarsjes kunt aansteken, een ontmoetingsplaats als Joris' Kerstboom, en allerlei andere varianten.

Ook in mijn stad Culemborg heeft Joris een boom staan en ik beken dat ik er net als vele andere Kuilenburgers een kartonnen kerstbal in gehangen heb, met een naam en een geschreven boodschap. Wat erop staat houd ik graag voor mezelf, maar ik durf gerust te bekennen dat het een soort gebed is. En ik maak me sterk dat dit voor het opschrift van heel veel van die rode ballen geldt.

Voer voor godsdienstpsychologen? Of voor theologen? Duidelijk is: hoe geseculariseerd we ook mogen raken – in de zin van niet kerkelijk gebonden – we blijven mensen die zoeken naar iets wat het platte, het materialistische en het banale overstijgt.

En meer nog, we zoeken naar Iemand die van ons verdriet en onze onmacht wil weten en die ons – al snapt niemand hoe – omvat met onvergankelijke liefde.

Henk Fonteyn
Theoloog, publicist en voormalig legerpredikant