Wat een contrast met de kasten van een populaire woonwinkel die ik ook heb. Als je niet verhuist, kun je er een jaar of tien mee doen, dan moeten ze bij het grofvuil. Handig voor nu, maar niet om te repareren of bewaren. Begrijp me niet verkeerd, ik ben dankbaar voor onze huidige koopkracht – waar mijn oma nog lang moest sparen voor haar uitzet, en er niet zomaar iets bij kreeg, kan ik meubilair stressvrij vervangen als het kapot of al te vuil is. Maar het ‘wegwerpmeubilair’ staat wel symbool voor een tijdgeest: een leven zonder oog voor de erfenis die we achterlaten voor de generaties na ons.

Nee, daarmee bedoel ik niet dat we nu direct de donker eiken kasten van opa en oma levenslang mee moeten zeulen. Wat ik bedoel is dat we nadenken over de wereld over honderd jaar. Wat willen we dan zien? Hoe gaat die generatie door het leven met God? Zijn er ziektes overwonnen? Landen uit armoede vrijgekomen? Is het afvalprobleem onder controle? Wat ik dan wil zien, daar mag ik nu in zaaien.

Mijn keuzes van dag tot dag mogen een reflectie zijn van mijn dromen voor de mensen na mij en Gods prioriteiten voor die tijd. Wie of wat ik sponsor, hoe ik leef, wat ik stem, wat ik onderwijs – mijn handelen mag de tand des tijds doorstaan. Want God is een God van doorgeven, van generaties. Zo lezen we in 1 Kronieken: ‘Welnu, ten aanschouwen van heel Israël, de gemeenschap van de HEER, en ten aanhoren van onze God, draag ik u op: houd u aan de geboden van de HEER, uw God, en richt u ernaar, opdat u dit goede land in bezit mag houden en het voor altijd aan uw nakomelingen kunt nalaten.’ (1 Kronieken 28:8)

Dit zijn zomaar wat gedachten over de lessen van een erfstuk. Het is geen somber verhaal, want we gaan niet alleen door het leven. Maar wel een herinnering om over de toekomst te blijven dromen en erin te blijven investeren.

Erica Kramer
Redacteur en blogger