Ooit heeft iemand bedacht of uitgezocht dat elk mens maar een paar handdrukken van pakweg Mark Rutte of Ronald Koeman afstaat. Iedereen heeft wel een collega of vriend of neef, die weer bevriend is met iemand die bij een ministerie werkt, of bij de KNVB, en die ooit eens op een receptie of symposium was, waar ook Rutte dan wel Ronald aanwezig was. (Zoiets dus, het blijkt nog best lastig uit te leggen …)
Wat ik eigenlijk wil zeggen is dat wij mensen erg met elkaar verbonden zijn, veel meer dan we beseften. Let wel, ik schrijf hier in de verleden tijdsvorm, want als we de laatste weken iets hebben geleerd, is het dit wel! Zo’n akelig virus als corona kunnen we ongewild, onbedoeld, zonder het te weten, zomaar op elkaar overdragen. Daar helpen geen kunstmatige grenzen tegen, zo’n virus houdt niet op bij Brabant of Lombardije. Het doet je met een schok beseffen dat niemand kan zeggen: ik heb met de rest niets te maken. We kunnen elkaar aansteken, zelfs waar we fysiek niet direct (meer) in elkaars nabijheid zijn!
Het is een harde lesson learned. Maar er valt ook een positieve les uit te trekken: net zo aanstekelijk als een kwaadaardig virus, kan ook het 'virus' van goedheid, mildheid, humor, gastvrijheid, empathie en zorgzaamheid zijn. Ook dat kunnen we, zonder het te weten, heel aanstekelijk uitdragen. Dat is, denk ik, minder een kwestie van doen dan wel een kwestie van zijn. 'Besmet' met het virus van de liefde van God zal ons leven aanstekelijk zijn, omdat het niet om onszelf draait.
Henk Fonteyn
Theoloog, publicist en voormalig legerpredikant