Diezelfde week gaan mensen in het hele land gezamenlijk in gebed voor ons land. Niet in een kerkgebouw, niet in een stadion, maar via internet. Internet, dat onpersoonlijke, rare medium vol fake news en donkere hoekjes, verbindt tienduizenden mensen uit de volle breedte van de kerk.

Dan wordt onze bewegingsvrijheid nog verder ingeperkt: restaurants en winkels gaan dicht, we gaan alleen nog naar buiten als het nodig is. In onze straat leven de meeste buren hun eigen leventje. Maar nu wisselen we telefoonnummers uit en vragen te bellen als iemand hulp nodig heeft. Nu iedereen thuis zit, zeggen we massaal: je bent niet alleen.

***

Ik lees een oud verhaal over een man die slachtoffer wordt van een roofoverval op de weg tussen Jeruzalem en Jericho. Zijn volksgenoten – een priester, een tempeldienaar – laten hem liggen. Maar een vreemdeling helpt hem met alles wat hij heeft.

Het verhaal dat daarop volgt gaat over twee zussen: de een werkt hard en de ander zit aan de voeten van een rabbi te luisteren. De hardwerkende zuster klaagt bij de rabbi, maar krijgt geen gelijk – niet het harde werken wordt beloond, maar de rust.

Hoe meer je leest in die oude verhalen, hoe meer het opvalt hoe omgekeerd de wereld is die rabbi Jezus de mensen voorhoudt. Je kunt pas vrucht dragen als je sterft. Als je je leven verliest, zul je het behouden. En echte kracht wordt pas zichtbaar als je je zwakheid en kwetsbaarheid durft te tonen.

We zitten midden in de lijdenstijd, en de wereld keert zich voor onze ogen om. Het is een wonderlijke maar troostrijke en hoopvolle parallel, want we herdenken de grootste omkering ooit: van lijden en sterven naar opstanding en overwinning over de dood.

Ik lees nog één verhaal. Een heuvel buiten de stad. Jezus steekt zijn handen uit. Hij wordt aan die handen omhoog gehesen om gekruisigd te worden. Dan, drie dagen later, staat Hij tussen zijn vrienden en steekt ze opnieuw uit. De littekens zijn zichtbaar. Hij heft ze omhoog en wenst hen vrede toe.

Mark de Boer