Menu

Stilstand

Stilstand

DoorWendy van Schaik Datum24 april 2020 0 reacties

wood-nature-flowers-blue-96654.jpg

Ik kijk wat vaker omhoog de laatste tijd. De lucht is stralend blauw, ik herinner me niet dat ik het ooit zo blauw heb gezien. De bloesem komt uit, te vroeg misschien? Ik dacht dat de struik het niet zou redden na mijn snoeikunsten. De zonnestralen verwarmen mijn huid. Een briesje zorgt voor verfrissing. Was het vorig jaar ook zo warm?

Ik besef dat ik voor het eerst tot stilstand ben gekomen. Na weken van heel veel thuiswerken, kinderen achter de tv vandaan sleuren en aan het schoolwerk zetten, angstig het nieuws in de gaten houden, mezelf afvragen of dit het einde van alles betekent, sta ik eindelijk stil.

Ik zie de dappere, zwoegende mensen in de zorg. Ik zie de ernst in van het lijden waar we ons in bevinden in het hier en nu. Het stemt me bedroefd voor hen die verlies hebben geleden, hen die door onveiligheid lijden. En toch heb ik het, na slapeloze nachten, losgelaten en ik heb mezelf weer op mijn plek gezet.

Het voelt bijna als valsspelen omdat ik eigenlijk vind dat ik net zo hard zou moeten zwoegen als de ander die wel wil, maar niet kán loslaten. Ik vind eigenlijk dat ik antwoord zou moeten geven op urgente vragen of op zijn minst iets wijs zou moeten zeggen of roepen, om maar niet onbetekenend te zijn in deze crisis. Maar ik kwam erachter dat dat enkel leegte is, want ik weet het ook niet. Mijn verlangen om belangrijk te zijn in een crisis is arrogant en hoogmoedig.

Iets willen betekenen is nobel, dienstbaar zelfs, maar enkel en alleen vanuit de juiste motivatie. Dienstbaarheid vanuit de plek waar je bent neergezet. En dan is mezelf neerleggen bij het niet-weten misschien nog wel het nederigste wat ik kan doen.

Ik weet niet of het einde van de wereld nabij is, ik weet niet of complottheorieën kloppen, ik weet niet wat het medicijn is, ik weet niet hoe ik andermans lijden kan helen, ik weet niet wat wijs is, ik weet het niet. Het kan mij wel schelen, maar het antwoord weet ik niet en wil ik ook niet geven; ik zou maar flauwe, lege woorden gebruiken, simpelweg om maar wat te kunnen roepen.

Er wordt al teveel in het luchtledige geschreeuwd. Soms is het beter me neer te leggen bij het niet-weten en daar rust in te vinden. Doen wat ik kan doen op de plek die U mij heeft gegeven. Ik kijk wat vaker omhoog de laatste tijd, mijn blik gericht op hoop.

Mijn hoop bent U
Door U is mijn ziel tot rust gekomen
Ik geef U mijn niet-weten en ik wacht op U

Ik wacht
omdat Uw naam verluidt
Ik-zal-er-zijn*

En dat is genoeg.

Wendy van Schaik

Wendy heeft samen met haar man Harm vier kinderen. Ze is theatermaker, schrijft graag gedichten, geeft les en acteert.


* Naar Huub Oosterhuis, Psalm 131

Uw e-mail adres wordt niet gepubliceerd