Het is 18 juni en ik word wakker met ontbijt op bed, gezang en felicitaties van mijn gezin. Ik ben jarig! En niet zomaar een verjaardag, vandaag word ik vijftig.
Ze hebben hun best gedaan, die familie van mij. In de voortuin staat een metershoge ‘Abraham’, het huis is versierd en vrienden van dichtbij en ver weg hebben videoboodschappen ingesproken. Ik word door velen via Whatsapp verwelkomd in de club van 50. Een enkeling waagt het om te zeggen dat ‘vijftig het nieuwe veertig is’. Het is een fijne dag.
Maar ondertussen ben ik dus wel gewoon vijftig. Een leeftijd waar ik mezelf nog te jong voor vind, om eerlijk te zijn. Want als je vijftig bent zou je wel zo ongeveer moeten weten hoe het leven werkt. Dan heb je alles wel een keer meegemaakt. Je hebt ruim de tijd gehad om alle vragen te stellen en alle antwoorden te vinden. Toch?
Doorgeprikte bubbels
Het tegendeel lijkt het geval. Want hoe ouder ik word, hoe meer ik me verbaas over het leven. Ik groeide op in de jaren zeventig en tachtig, die roerig waren maar hoopvol eindigden. In de jaren negentig ging ik studeren, trouwen en werken. De Koude Oorlog was voorbij, de economie stoomde als nooit tevoren, het wonder van internet verscheen. We dachten met z’n allen dat ons wereldje wel zo’n beetje af was. En toen begon een nieuw millennium, met doorgeprikte bubbels, de war on terror en nieuwe tegenstellingen. De wereld werd niet beter en zeker niet overzichtelijker.
Seizoenen
Dat geldt niet alleen voor de toestand in de wereld. Ik merk het ook in mezelf, in wie ik ben als mens. Oscar Wilde zei ooit: ‘De tragedie van de ouderdom is niet dat men oud is, doch dat men jong is.’ Ik was een vat vol tegenstrijdigheden en doorgeprikte bubbels, en dat ben ik nog steeds. Toch ben ik maar zo vrij om dat geen tragedie te vinden, maar een voorrecht. Ik hoef al die onzekerheden en tegenstellingen niet meer glad te strijken. De kunst van het ouder worden is juist om ze te omarmen en deel van mezelf te maken. Als een boom die het ene seizoen vol vruchten hangt en daarna de blaadjes weer laat vallen, wetend dat er weer een nieuw seizoen komt.
Vanmorgen vroeg, nog ruim voor het ontbijt, las ik op mijn telefoon de Bijbeltekst van de dag: Wees bescheiden en vriendelijk. Houd van elkaar en heb geduld met elkaar (Efeze 4). En het was net of de Geest in mijn oor fluisterde: op jouw leeftijd is dit genoeg, Mark. Gefeliciteerd!
Mark de Boer