Ik heb mijn auto geparkeerd in mijn straat en bekijk nog even iets op mijn telefoon voordat ik uitstap. Als ik opkijk, schrik ik me een ongeluk. Een buurmeisje van een jaar of zeven staat vlak naast mijn auto naar binnen te staren, terwijl ik haar helemaal niet had horen aankomen. Ze doet amper een stapje opzij als ik me uit de auto wurm. Ik begin al een beetje geïrriteerd te raken, maar dan zegt ze zachtjes: ‘Jij hebt mooi haar.’
Mijn eerste reflex is om met allerlei tegenwerpingen te komen. Ik heb net uren in het bos gelopen en hoewel ik niet in de spiegel heb gekeken, weet ik dat ik er dan meestal niet zo florissant uit zie. En ze had laatst mijn kapper eens moeten horen – ik kreeg nog net geen strafwerk mee naar huis na mijn laatste knipbeurt.
Maar het meisje blijft me aankijken met een serieuze blik in haar ogen. Ik bedank haar en zeg dat het heel aardig van haar is om dat te zeggen. ‘Mijn moeder zegt dat je elke dag iets aardigs tegen iemand moet zeggen,’ verklaart ze. Ineens begin ik te betwijfelen of ze mijn haar wel echt zo mooi vindt, maar ik besluit het compliment maar gewoon te accepteren.
Want stel je eens voor dat de wereld gevuld zou zijn met mensen die die opdracht ter harte zouden nemen: in plaats van op zoek te zijn naar redenen om anderen te bekritiseren, elke dag juist naar buiten stappen met de missie om die dag iets vriendelijks te zeggen over een ander. En ook andersom: om een vriendelijke opmerking te waarderen, in plaats van er iets achter te zoeken of een compliment teniet te doen.
Het meisje is intussen weer verder gegaan met skeeleren. Ik kijk thuis nog even in de spiegel. Mijn haar zit inderdaad in de war, maar wie zegt dat dat niet mooi kan zijn? Uiteindelijk doet het er ook niet echt toe. Elke dag iets aardigs zeggen, daar word je pas echt een mooi mens van.
Lianne van Dijk
Projectcoördinator bij Ark Mission en auteur van o.a. Klein geluk.