Zoonlief vist al jaren. Hij heeft in zijn leven al oneindig veel meer vissen gevangen dan ik – en dat kun je letterlijk opvatten, want ik ving er om precies te zijn nog nooit een.

Een jaar of wat geleden kochten we zijn eerste hengel, zo’n simpele met een dobber. Diezelfde zomer ging hij al een stap vooruit; ergens in midden-Zweden kochten we als vakantiecadeautje een werphengel. Je moet toch wat als je alleen maar bos en meer om je heen ziet. Het bleek de opmaat naar een bijzonder avontuur. Want ergens die week raakten we aan de praat met een Zweed die ons uitnodigde om mee te gaan vissen. Op een avond reden we naar een schitterend meer in de buurt. Verscholen onder een boom lag een gammel bootje. Niks geen motor eraan, gewoon riemen om mee te roeien. We stapten in, voeren een meter of wat van de kant en Tomas gooide zijn hengel in. Vrijwel op hetzelfde moment had hij beet: een grote, dikke, glimmende vis van een halve meter.

We konden ons geluk niet op, want we hadden nog de hele avond.

Maar wat gebeurde was precies waarom ik vroeger niet van het vissen was: er gebeurde niets. Anderhalf uur roeide onze arme Zweedse vriend rond en we vingen geen enkele vis meer. Niets, noppes, nada.

Dat weerhield Tomas er niet van de volgende dag weer langs het water te gaan staan. En de dag erop weer. En ook toen we weer thuis waren. En eerlijk is eerlijk: hij kreeg ze te pakken. De ene voorn na de andere baars hing aan het touw. Maar een echte visser wil maar één ding: het grote werk.

En dus zette hij dit jaar opnieuw een stap, naar het karpervissen. Er kwamen weer nieuwe spullen en buurjongen Mike fungeerde als leermeester. Dus troffen we de mannen gisteren weer aan. De totaalscore tot nu toe? Slechts één, en dan eigenlijk ook nog gevangen door Mike.

Maar ik geloof dat het gaat lukken. Wat een toewijding, wat een volharding. Daar kan een oude visser van mensen nog heel wat van leren.

Mark de Boer