Oké, ik zal eerlijk zijn. Ik heb de afgelopen maanden best geworsteld met de kerk. Ik vond het ingewikkeld. Moest ik de livestream volgen? En zo ja, welke dan? De meest gelikte van de ‘grote kerken’, de professionele van een niet-nader-genoemde radiozender? Of die van mijn eigen kerk, die toch wel elke week ongeveer hetzelfde is? Ja, ik weet het, ik ben deel van díe kerk. Maar nu zat ik thuis voor de buis en voelde ik me een stuk minder verbonden. Avondmaal vieren in m’n eentje voor een scherm voelde ook niet goed en ik was het zat om na te denken over hoe ik hier nu goed vorm aan kon geven. Ik zal je eerlijk zeggen, ik was er wel klaar mee. Het opstarten van het nieuwe seizoen was aan mij niet zo besteed. En ik bad dat corona gauw voorbij zou zijn.

Tegelijkertijd hebben de beelden van alle protesten in Wit-Rusland me de afgelopen maand nogal bezig gehouden. Dagelijks kijk ik naar de marsen, volg ik de berichten op de voet en bid ik samen met mijn man. Want ik ken daar mensen. Ik ken de organisaties die in moeilijke omstandigheden het evangelie willen laten klinken. Ik ken daar pastors en dominees die met ondersteuning van onze organisatie groot werk doen onder kinderen. Mijn vertaalster heeft het moeilijk, en met moeite krijg ik contact in het land om te zien hoe het daar met hen gaat.

En dan komen er berichten en filmpjes uit Wit-Rusland binnen. Via de vertaling van Google begrijp ik dat de kerk in Berezino toch de zomerkampen met de kinderen heeft laten doorgaan, ondanks corona. En dat er nog steeds Engelse les wordt gegeven waarin het ook gaat over Jezus. En dat de tienerkampen zijn doorgegaan. De pastor ken ik goed en ik ken de woorden die hij vaak tegen me zei: ‘Jolanda, er is nú vrijheid in Wit-Rusland en daar moeten we gebruik van maken om het verhaal van Jezus te vertellen. Misschien blijft het niet zo, daarom moeten we het nú doen!’

De omstandigheden in Wit-Rusland zijn moeilijk en ik zie bij deze pastor zijn trouw aan Jezus, om licht te brengen in een donkere situatie. En het kwartje voor mijn eigen situatie valt. Het gaat er niet om hoe we de kerkdienst met elkaar vieren of beleven. Het gaat om onze trouw aan Jezus. Om een licht te zijn daar waar dat nodig is, om anderen nu te dienen. Hoe ik daar beter vorm aan kan geven? Daar mag ik in alle vrijheid naar zoeken.

Jolanda Abspoel-Kromhout
Directeur Ark Mission