Tijdens een koffiedate met mijn collega's spreken we over de verarming in onze levens door corona. Alle collega's hebben vakantie in eigen land gevierd in plaats van op verre vliegvakanties te gaan. In het gesprek overheerst een gevoel van teleurstelling over de zomervakantie.
Door omstandigheden ga ik al jaren niet op vakantie naar het buitenland. Wij vieren vakantie in eigen land of tuin. Nu hebben wij gelukkig een ruime tuin met groen eromheen, vogels die fluiten, bomen die ruisen, en privacy. De teleurstelling van niet op vakantie kunnen gaan naar zonnige oorden ken ik niet meer. Toch herken ik het gevoel van het ontbreken van vrijheid in deze coronaperiode.
Misschien herken jij het ook: de onbevangenheid van niet teveel na hoeven denken over vanzelfsprekendheden in ons leven zijn wij verloren. Als we de drukte opzoeken, moeten we op onze hoede zijn om afstand te houden. Familie en vrienden kunnen we niet spontaan omhelzen. Als we verkouden zijn, worden we gedwongen in quarantaine te gaan. Misschien is dat nog wel wat ons het meest schokt: een wereld waarin obstakels en problemen ons dagelijks leven beheersen. Dat zijn we niet gewend.
Over het algemeen hoefde ik nooit na te denken over een bezoekje aan een restaurant of een ontmoeting met anderen. Maar als ik in mijn omgeving kijk naar de mensen met autisme, is dit voor hen altijd al de dagelijkse realiteit – van tevoren nadenken over hoe je moet reageren als je mensen gaat ontmoeten, en hoe je ervoor zorgt dat ze op afstand blijven omdat je niet tegen aanraking kunt. Welke obstakels ga je tegenkomen als je op reis gaat, wat kan er onderweg allemaal gebeuren en wat als alles anders loopt dan je van tevoren hebt bedacht? Ons verlies van vrijheid geeft hen misschien juist wel de ruimte om zichzelf te kunnen zijn; gelukkig wordt er geen omhelzing meer verwacht, en eindelijk hoef je niet op vakantie waar alles onbekend is en mag je lekker thuis blijven.
Even sta ik een klein beetje in de schoenen van iemand met autisme. Mijn teleurstelling over de onbevangenheid die ik kwijt ben in het dagelijkse leven slik ik maar even in. Met nog meer respect zie ik hoe zij elke dag de obstakels overwinnen. Het is goed om stil te staan bij een ander in plaats van alleen maar kijken naar wat ik mis. Deze periode hoeft geen verarming te zijn, want er is zoveel verrijking te vinden... als het je maar lukt om het om te denken.
Hannah
Hannah is getrouwd en moeder van een zoon. Ze is creatief en werkt in haar eigen keramiekatelier 'Hemel en aarden'. Voor Ark Mission schreef zij het bemoedigingsboekje Ik begrijp je (niet), voor mensen die in hun omgeving te maken hebben met iemand met autisme.