We slenteren door het bos op zoek naar sabeltandtijgers. Mijn nichtje en mijn twee kinderen hebben bedacht dat op dit 'Sabeltandtijgerspoor' ook daadwerkelijk nog beesten te vinden zijn. Wij zijn de woeste holbewoners die wonen in het bos.
Nore stapt dapper voorop, maar opeens staat ze stil: 'Hoor je dat? Gegrom uit de bosjes.' We houden elkaar stevig vast en sluipen eropaf. Ineens springt er een woeste kleuter tevoorschijn. We gillen en lachen van plezier. Volgens mij heb ik zelf nog de meeste lol. Een paar volwassenen kijken mij vreemd aan wanneer ik achter drie gillende kinderen aan ren en iets roep als 'we zijn mammoeten op het spoor!'
Eenmaal aangekomen bij de rustplaats bouwen we hutten van stokken. We werken samen ijverig door, terwijl mijn nichtje een denkbeeldig kampvuur maakt. 'Vuur voor iedereen, iedereen mag erbij,' zegt ze. Even later komen er mensen bij zitten, op anderhalve meter afstand, maar we kijken elkaar aan en lachen. De kinderen verbinden ons met elkaar.
'Wees als een kind,' staat er geschreven in de Bijbel. Ik mag veel met kinderen werken, en in deze rare tijd heb ik ontdekt dat ik veel van ze kan leren: hun onbevangenheid, hun verwondering, hun creativiteit als de dingen anders gaan of moeilijk worden. Kinderen zijn meesters in het zoeken naar verbinding in moeilijke tijden. En het is waar wat psychiater Dirk de Wachter zegt: 'In de ongelukkigheid komen de grootste verbindingen tot stand.'
Nadat we twee en een half uur op avontuur zijn geweest, zegt Nore: 'Mama, wat is het leven mooi, hè!' Even gaan mijn gedachten naar het leed in de wereld, de conflicten, de polarisering, het geroeptoeter. Maar mijn dochter brengt mij weer terug in het hier en nu: 'Mama, wat een mooie dag is het vandaag.' Ik knuffel mijn medeholbewoners alle drie tegelijk en ik zeg: 'Ja, wat een heerlijke dag.'
Wendy van Schaik
Wendy heeft samen met haar man Harm vier kinderen. Ze is theatermaker, schrijft graag gedichten, geeft les en acteert.