Leven met een gezin waarin autisme speelt kan in 'normale' tijden al een uitdaging zijn, laat staan nu. De tijden zijn onzeker en de structuur van school en werk is veranderd. Je leeft in het gezin dichter op elkaar, er is minder uitwijkmogelijkheid.
En ondertussen zijn er veel vragen. Hoelang gaat dit duren? Kunnen we nog wel terug naar normaal? Krijg ik corona? Als ik het krijg, hoe erg dan? Of heb ik het misschien al gehad zonder dat ik het weet? Hoeveel mensen gaan er nog overlijden aan corona? Wie dan allemaal?
De antwoorden weet niemand exact. Je probeert alles zo goed mogelijk uit te leggen en de onzekerheden weg te nemen, maar je hebt niet altijd een antwoord. De vragen leven bij jou natuurlijk ook. Maar je wilt je twijfels binnen je gezin niet teveel uiten omdat jij de steunpilaar bent. Als jij gaat twijfelen, dan zijn de zekerheden helemaal verdwenen.
In de huidige situatie heeft iedereen een korter lontje, ook jij. Er is overprikkeling, er zijn onzekerheden, en de verandering van structuur kan voor angst en paniek zorgen in je gezin. Een pasklare oplossing voor dit alles kan ik je niet geven, en een heleboel tips die ik kan bedenken zul je zelf ook al bedacht hebben. Maar waar het mij om gaat is dit: denk je ook om jezelf in deze tijd? Hoe kom jij tot rust? Zelf mis ik het even eruit kunnen, een dagje weg voor mezelf. Ik mis mijn vriendinnen, de knuffels die ik krijg van vrouwen die mij kennen en bij wie ik thuiskom. De fijne gesprekken die ik heb als we bij elkaar op de bank zitten, de verbinding die ik dan voel. Hoe waardevol zijn deze contacten, en hoe verdrietig is het om die nu (fysiek) te moeten missen.
Maar er is één Iemand die ik niet hoef te missen. Mijn dagelijkse afspraak met mijn hemelse Vader kan gelukkig gewoon doorgaan. Elke ochtend leg ik de komende dag in Zijn hand. Elke dag lees ik een stukje uit Zijn woord. Wat heeft Hij mij die ochtend te zeggen over hoe ik die dag ga leven, reageren, handelen? Bij deze dagelijkse ontmoeting mag ik mijn masker afdoen, kind zijn bij Hem en het even allemaal niet weten. Hij raakt er niet van ondersteboven. Soms zit ik gewoon. Zittend naast Jezus ervaar ik Zijn arm om mij heen; er komt een diepe rust over mij. Eén voor één geef ik alle mensen die ik in mijn rugzakje meedraag aan Hem over. Even is er geen corona, even is er geen stress. Zo tank ik bij, voordat ik mijn taken weer oppak. De Bron van levend water geeft mij voorraad voor de dag die voor mij ligt.
En gelukkig zijn er ook de dagen of momenten die ik koester, die zomaar goed zijn. Een lief appje van een vriendin, een kaartje van een buurvrouw, een lied dat ik hoor. Ik hoop dat jij ze ook kent, de momenten die je kunt koesteren, momenten waar je tot rust kan komen. Heb jij niemand bij wie jij je verhaal kwijt kunt? Of zijn er grote problemen in je gezin waar je niet uit komt? Zorg goed voor jezelf! Probeer hulp te zoeken. In het boekje Ik begrijp je (niet) staan wat adressen waar je hulp kunt zoeken of een luisterend oor kunt krijgen.
Hannah
Hannah is getrouwd en moeder van een zoon. Zowel in haar gezin van herkomst als haar eigen gezin heeft ze te maken met autisme. Ze wil er graag zijn voor anderen die zich in eenzelfde situatie bevinden. Voor Ark Mission schreef ze daarom het bemoedigingsboekje Ik begrijp je (niet).