Ga maar na: in welke perioden in mijn leven heb ik het meest geleerd? Over mezelf, over wie mijn echte vrienden zijn? Over de betekenis van mijn geloof en het verschil tussen franje en inhoud? Het antwoord luidt zonder enige twijfel: in de moeilijkste perioden in mijn leven. Daar waar verlies en pijn, verdriet en onzekerheid de boventoon voerden. Daar waar ik de dingen niet meer naar mijn eigen hand kon zetten, maar afhankelijk was van anderen. Daar waar ik in de spiegel moest kijken. Daar waar ik me niet langer kon verstoppen.

Er zijn legio Bijbelverhalen waarin uitgerekend die levensles wordt onderstreept. De hoofdrolspelers gaan door de diepte en komen er sterker, eerlijker, menselijker, dankbaarder, meer toegewijd en met meer inhoud uit tevoorschijn. Abraham met zijn nooit gedachte, toch gekregen zoon Isak, die met loodzware voeten de berg op gaat om dit kind weer af te staan… Jakob, die aan de beek de Jabbok in het donker worstelt met die onbekende tegenstander, en die later angstig is voor de ontmoeting met zijn broer die hij zo lelijk bedrogen heeft… David, die door de profeet Nathan een spiegel voorgehouden krijgt nadat zijn misselijkmakende manipulaties hem tot moordenaar van Uria maakten… Petrus, die na de nacht van de overlevering zijn Meester opnieuw onder ogen moet komen, met een hart vol schaamte en schuld. Crisis! Zeker. Maar de crisis werd een kans!

In plaats van te speculeren over de vraag of corona moet worden geduid als een straf van God of als een teken van de eindtijd, doen we er dus beter aan om ons af te vragen: wat leert deze tijd mij? Hoe ben ik mezelf in deze tijd tegengekomen, wat heeft het vaker en langer thuis zijn me geleerd over onze relatie? Wat heb ik ontdekt over de balans in mijn leven tussen werk en privé, tussen hoofd en lijf, tussen hoofd en hart?

De crisis als kans. Toegegeven, als je het te vaak hoort, kan het als dooddoener gaan klinken. Maar toch… in principe zit hier muziek in!

Henk Fonteyn
Theoloog, publicist en voormalig legerpredikant